Μια Τριήμερη Διαμονή Εικαστικών στο Ξενοδοχείο ΘΕΟΞΕΝΙΑ στην Πορταρία Πηλίου

Έλεγα κάποτε κι ίσως νά 'χα δίκιο: Οι παλιότεροι πολιτισμοί θα γίνουν ένας σωρός ερείπια και τελικά ένας σωρός στάχτεςֹ πνεύματα όμως θα πλανιώνται πάνω απ’ τις στάχτες.

-Ludwig Wittgenstein,1930

Ο Βίτγκενστάιν είχε απόλυτα δίκιο: Για την ειμαρμένη των πολιτισμών, για τη μεταθανάτια σημασία τους, αλλά και για την άστοχη πολλές φορές χρήση τους και την εκμετάλλευση τους ως ψυχρά  τουριστικά μνημεία και αξιοθέατα. Πράγματι, τι είναι αυτό που δίνει αξία σε έναν ά-ψυχο σωρό ερειπίων, αν όχι η ιστορική μνήμη, αν όχι τα «πνεύματα» που το περιβάλλουν; Το παιχνίδι με τα  εναπομείναντα κομμάτια ενός χαμένου πολιτισμού δεν μπορεί παρά να είναι μια γοητευτική αλλά και υπεύθυνη διαδικασία. Τα κτήρια -και η λειτουργία τους- αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της συνομιλίας με παλαιότερα πολιτισμικά στοιχεία. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης καλλιτεχνικής δράσης γίνεται στα πλαίσια μιας προσπάθειας να αποκαλυφθεί η σημαντικότητα συγκεκριμένων sites (δρόμοι, κτήρια, προάστεια, φύση και δεύτερη φύση, εθνικά και ατομικά σώματα) και να επισημανθεί ο ρόλος τους στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον ιστορικό χώρο και χρόνο, δημόσιο και ιδιωτικό.

Σε μια εποχή που τα μουσεία εξ-ασθενούν, δεκατέσσερεις νέοι καλλιτέχνες αποφασίζουν να δημιουργήσουν πάνω στα χαλάσματα ενός πάλαι ποτέ κοσμικού και χλιδάτου ξενοδοχείου της ελληνικής belle époque. Tο συγκεκριμένο κτήριο, χώρος φιλοξενίας μείζονος σημασίας στα χρόνια του εγχώριου μοντερνισμού και αστικού πολιτισμού, θα αποτελέσει την αφορμή για την εν λόγω θερινή (καλλιτεχνική) έξοδο από το κλεινόν άστυ. Χρησιμοποιώντας διάφορες μεθόδους, από εγκαταστάσεις και περφόρμανς μέχρι προβολές και ηχοτόπους, οι ένοικοι-καλλιτέχνες θα προσπαθήσουν να συνομιλήσουν με τα «πνεύματα» του Θεοξένια και να φέρουν στην επιφάνεια  τα «αφύσικα» (Unheimlich) στοιχεία  του κτηρίου -τουλάχιστον ό,τι έχει απομείνει από αυτό. Τα «πνεύματα» του Θεοξένια δεν είναι μόνο οι ένοικοι του παρελθόντος αλλά και μια συγκεκριμένη βιομορφή που το κτήριο εσωκλείει. Τέλος, στόχος των καλλιτεχνών είναι να επουλώσουν, έστω και προσωρινά, την  πληγωμένη από το χρόνο επιδερμίδα του κτηρίου -ως γνωστόν, το σπίτι θεωρείται ως το δεύτερο δέρμα του ανθρώπου και κατά συνέπεια ως ένα σωματικό όργανο- και να αναδείξουν την πνευματική ακεραιότητά του, καταπολεμώντας με αυτό τον τρόπο τη μοναξιά του μέσα στον πανδαμάτωρα χρόνο.